Inzicht in kleur in de wereld van Amélie Poulain
Regisseur en scenarioschrijver Jean-Pierre Jeunet veroverde in 2001 de wereld met zijn hitfilm Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. Een van de dingen waardoor het echt opviel, was de manier waarop hij kleuren gebruikte om het verhaal van de jonge hoofdrolspeler te vertellen. Hij schreef oorspronkelijk de romantische film voor de Engelse actrice Emily Watson, maar ze wees de rol af omdat ze een probleem had met het Frans.
Jean-Pierre Jeunet worstelde om een nieuwe hoofdrolspeler te vinden voor zijn film en gaf de rol van Amélie aan Audrey Tautou. De jonge Franse actrice bleek een ster te zijn, die het titulaire personage meesterlijk interpreteerde.
Het plot
Het plot draait om het leven van Amélie Poulain, zoals verteld door een alomtegenwoordige verteller. Amélie is een ongewone vrouw met een fantastische lotsbestemming, gekenmerkt door een heel aantal verschillende omstandigheden die we langzaamaan ontdekken als het verhaal zich ontvouwt.
Haar vader, een koude, gevoelloze dokter, denkt dat zijn dochter lijdt aan een hartaandoening. Maar wat hij gelooft dat een hartprobleem is, is eigenlijk gewoon dat het hart van zijn dochter versnelt elke keer dat hij haar aanraakt.
Vanwege haar ‘ziekte’ besluit haar vader dat Amélie thuisonderwijs zal krijgen van haar moeder, een professionele leraar en een ernstige hypochonder. Helaas sterft Amélie’s moeder op een vreselijke manier, verpletterd door een vrouw die zichzelf van de top van de Notre Dame-kathedraal wierp.
Deze gebeurtenis zorgt ervoor dat haar vader zich nog verder terugtrekt en zich beperkt tot het verzorgen van het kapelletje voor zijn overleden vrouw achter in de tuin.
Afgezonderd van de wereld en met een gebrek aan sociale interactie, ontwikkelt de jonge Amélie een levendige verbeeldingskracht. Dit brengt haar ertoe een merkwaardige interesse te ontwikkelen in de kleine details en genoegens van het leven.
Als ze 18 wordt, besluit Amélie het ouderlijk huis te verlaten. Haar wereld verschuift naar een piepklein oud appartement, waar ze wordt omringd door bijzondere mensen. Madeleine, de conciërge, Collignon, de kruidenier, zijn assistent Lucien, en een bedelaar die door de straat dwaalt van de metro naar het café.
Maar haar favoriete buurman is Raymond Dufayel, een schilder met een passie voor Renoir’s Lunch van de roeiers. Dufayel heeft een zeldzame ziekte, die hem de bijnaam “de glasman” opleverde.
Amélie werkt in een café genaamd Café des 2 Moulins, naast Suzanne, de eigenaar en voormalig circusartieste, en Georgette, een hypochonder tabakswinkel, en Gina, haar collega-serveerster. Zelfs de klanten in het café zijn ongebruikelijk.
Amélie, een doener van goede daden
Amélie probeert anderen te helpen door verschillende aspecten van hun leven te verbeteren, zonder dat ze het zelfs maar beseffen. Dit is echter niet genoeg voor haar. Ondertussen zien we dat Amélie zelf geen doel heeft in haar eigen leven.
Door de hele film heen zijn er verwijzingen naar een aantal verschillende artiesten en artistieke stromingen. Soms verwerkt Jeunet ze rechtstreeks in de set (zoals het kunstwerk aan de muur van Amélie of het schilderij van Renoir); andere keren zijn er kleine hints, verwijzend naar specifieke werken of stijlen.
Kleur begrijpen in Amélie
Al met al is Amélie een zeer uitbundige film, zowel qua esthetiek als qua plot. Zelfs de soundtrack is fascinerend. Maar een van de meest opvallende kenmerken is het kleurenpalet dat door regisseur Jeunet is gekozen.
Jeunet legde zelf uit dat hij veel van zijn inspiratie putte uit de werken van de Braziliaanse schilder Juárez Machado. De meest voorkomende kleuren zijn rood, groen en blauw. Elk van deze kleuren wordt gebruikt om specifieke emoties te demonstreren zoals ze door de personages worden ervaren. In verschillende interviews bekende Jeunet dat hij wilde dat elke scène eruit zou zien als een schilderij, waardoor een gedenkwaardig beeld zou ontstaan.
De verschillende kleuren die in de film voorkomen, stellen ons in staat de emoties van de personages te identificeren. Rood is bijvoorbeeld een teken van het warme en liefdevolle temperament van Amélie.
Het appartement van Amélie is ingericht in rode tinten en de kleur komt ook vaak voor in haar outfits. We kunnen ook rode glimmen zien in de telefooncel waar we Nino voor het eerst ontmoeten – Amélie’s liefde – of in de rode hoed van de tuinkabouter van haar vader.
De kleur groen dient als een contrast met rood en komt voor in meerdere scènes in de film. Amélie draagt zelf een mix van rode en groene outfits. De rode telefooncel waar we Nino ontmoeten, staat in contrast met de groene achtergrond van de Parijse metro.
Blauw symboliseert de trieste, eenzame kant van Amélie’s persoonlijkheid. Ze is altijd een verlegen en gereserveerd persoon geweest, op zoek naar de liefde die haar ouders haar ontzegden. Onder haar bezittingen bevindt zich een kleine blauwe lamp in de vorm van een paddenstoel. In sommige scènes gebruiken Amélie en Nino ook blauwe posters om met elkaar te communiceren.
Licht en fotografie in de wereld van Amélie Poulain
We moeten ook praten over het uitstekende werk van de cameraregisseur, Bruno Delbonnel. Door brede, langzame hoeken te gebruiken, probeert hij ons Amélie’s diepe gevoelens van eenzaamheid en isolement te laten zien. De camerabewegingen zijn ook ongebruikelijk. Er wordt veel gebruik gemaakt van tracking shots in de film en deze eindigen vaak met een close-up van het gezicht van een personage.
De verlichting is zacht en lichtgeel van kleur, zelfs tijdens scènes die in het midden van de dag plaatvinden. Dit wekt de indruk dat de hele film zich afspeelt in de schemering.
Special effects worden slechts af en toe gebruikt om de verbeeldingskracht, gedachten en gevoelens van de personages te demonstreren.
Concluderend zou je kunnen zeggen dat regisseur Jean-Pierre Jeunet de wereld de meest romantische en wonderbaarlijke kant van Parijs wilde laten zien, door middel van kleur – de kleuren van Amélie Poulain.
Jeunet’s gebruik van elementen zoals licht en kleur is echt indrukwekkend. Het onthult de complexe reeks emoties waaruit Amélie’s wereld bestaat.